Duragan.

Bu aralar pek kayda deger haber yok. Bol bol evde oturup duvarlara bakiyorum cunku artik gunluk 1 saatlik yuruyuslerimi yapamayacak kadar agirim. Disari uzun sure yalniz cikmaktan korkuyorum. Cunku azcik ayakta kalinca, bebek kayip gidecekmis gibi bir baski hissediyorum, hasmetli gobegimi alttan destekleme ihtiyaci hissediyorum. Bazi anlar panik halinde, bazi anlar hafif depresif, bazi anlar bol gozyasli, bunalimli, heyecanli vs. karmakarisik gecip gidiyor gunler. Pek kimseyi gormek istemiyorum, konusmak istemiyorum, genellikle uykum var. Oyle bir dongudeyim iste. Bekliyorum artik, sabirsizlikla bekliyorum. Hareketlerimin bu kadar kisitlanmis olmasindan, ayaklarimin dehsetengiz sisliginden, surekli tuvalete gitmekten, tikanik-sismis burnumdan, ates basmalarindan, sagima yatamamaktan son derece bunalmis vaziyetteyim.

Kimse de bana bugunlerin tadini cikar, ararsin falan demesin dalarim. Hamileligin tadi 2.trimesterde cikiyor kardesim sonrasi fazla. Keske 6 ayda dogurabilseydik.

Bebegin kiyafetlerini, battaniyelerini filan yikadim kuruttum, katlayip kaldirdim. Klinikteki ebeye sordum utulemek ne kadar sterilizasyon saglar, gerek var mi diye, yok dedi sadece daha guzel gorunur. Benim de duymak istedigim cevap buydu zaten, utulemiycem hicbirseyi. Ohhh canima degsin.

Odasini da hazirladik hanfendunun, vala ozel birsey yapmadik bi yatak aldik diyorduk ama baya bi sirin oldu suslerle, oyuncaklarla filan.

Amaaan iste boyle yaa...

Annemle kardesim gelecek doguma nasil ozledim ikisini de, keske daha erken gelebilselerdi...

AAAyyhhhh hayat cok zor!