Firarperest

Elif Shafak bende hep bir gitme istegi uyandiriyor. O'nun kitaplarini okurken kurtlaniyorum resmen, durtuyorlar. Gidebilme ihtimalin varsa cok motive edici tabii bu durum. O yuzden ornegin ogrenci olup da yurtdisindaki o programa gideyim mi gitmeyeyim mi, ya da calisirken yurtdisidan/ diger sehirden gelen is teklifini kabul edeyim mi etmeyeyim mi diye ikilemde kalan herkese karar verme surecinde Elif Shafak okumasini tavsiye ederim. Hatta romanlarindan birini okumasa da olur, HaberTurk'teki kosesinden rastgele sectigi bir yaziyi okuyabilir, zira yazdigi herseyde her firsatta gitmeyi kiskirtiyor. Cunku kendisi hep gidiyor, hic durmadan, zevkle, eminim her defasinda ic dunyasini katmerleyerek geri donuyor. Cok kiskaniyorum onu bildiginiz gibi degil. Nasil yapiyor, evli ve 2 kucuk cocuklu olmasina ragmen bunu becerebiliyor cidden anlamakta gucluk cekiyorum, HT'ten mail atsam cevap verir mi acaba? Yontemini ogrenmek istiyorum ben de. 

Havalimanlari da bende ayni istegi uyandiriyor. Ellerinde valizleriyle oradan oraya kosusturan insanlari, havalimanlarinin o hic durmaz hali, o gidilen yerde benim kacirdigim birsey var fikri beni inanilmaz derecede icine aliyor. Bu yuzden 3 yil boyunca yogun seyahatli islerde calisabildim sanirim, oyle ki valizimi yerine kaldirmaz bile, sadece icindekileri temiz ve utululeriyle degistirirdim o kadar. Hele evliligin ilk donemlerinde bu seyahatler kurtaricim olurdu, zira 1+1 bir dairede surekli didisme fikri cok yorucuydu, ben de bol bol giderdim. Diyarbakir, Urfa, Antep, Malatya, Elazig, dunyayi gezerdim:) En son havalimani ziyaretim gitmek icin degil misafirlerimizi ugurlamak icindi. Esime dedim ki " Havalimanlarinda hep gidesim geliyor" O da soyle cevap verdi "E hadi eve gidelim o zaman":))) Boylece gerceklige donmus oldum! 

Ote yandan son derece evcil bir insanimdir, severim yerlesik duzeni, rutini.Guvende hissederim kendimi bilindik sularda. Ama iste bu benim: hep celiski. Baglanmaktan korkardim, cok cabuk s.i.kilirdim ama deli gibi evlenmek istiyordum. Birseyi s.i.kilinca veyahut doydugumda birakabilme ozgurlugunu seviyorum ama ote yandan cocuk sahibi olmak da istiyordum. Bir yandan gorulmeyi farkedilmeyi istiyorum ama olunca da utandigimdan hemen ortamdan uzaklasmak istiyorum. Bu arada peynirle receli birlikte yemeyi de cok severim.

Su anda gitmis sayilirim aslinda o yuzden biraz gazim alindi bu konuda. 3 yil Istanbul'da resmen kapana kisilmis gibi hissediyordum artik kendimi. Cunku benim mezuniyet sonrasi hayalim gitmek uzerine kuruluydu, Avrupa'ya, ama olmadi denk gelmedi,kaldim Ankara'da. Bir sonraki kampuse gittim sadece:) Keske ona da gitmeseydim de kendi kampusumde kalsaydim dedim sonra. Bazen gitmek o kadar da hayirli gelmiyor. Avrupa filmlerini bu yuzden bu kadar cok seviyorum, gidemedigim yerlere goturdukleri, giremedigim hayatlara soktuklari icin beni. 

Ama simdi bebek geliyor ve doyunca vazgecemeyecegim ondan. Belki de hic doymayacagim bilmiyorum ki. Anne olmak konusunda bu kadar paniklememin sebebi bikinca, yorulunca, doyunca vazgecemeyecegim icin kesin. Bazen panik duzeyim o kadar yukseliyor ki dogduktan sonra kacma senaryolarinin icinde buluyorum kendimi. Bundan sonrasi depresyon heralde, dikkatli olmak lazim. 

Ama biliyorum ben sevince vazgecemem, yavrumun babasindan vazgecebildim mi? Biz minik bir aile olacagiz ve bundan sonra birlikte gidecegiz. Onumuzdeki yil icin gezi planlarina basladik bile. Biz cocukla birlikte hayati bitiren bir cifte donusmeyecegiz,onunla birlikte gorup, taniyacagiz, onun guvenligini tehlikeye atmadan ne istiyorsak yapacagiz birbirimize sozumuz var. Yasanacak guzel gunler, gorulecek guzel seyler var daha. Birlikte...